³ÉÈË¿ìÊÖ

A ghràidh,

Litir eile, fhad ’s a tha an tè bheag na cadal.

Cha tèid an oidhche mus do dh’fhàg thu mi à dìochuimhn’ gu bràth. Mar a bha do shùilean cho dorch’ le miann – d’ anail cho milis, cho aithghearr, èiginneach.Ìý ’S nuair a chaidil thusa, solas na gealaich a’ soillseachadh gach feart, dh’òl mise a-steach gach òirleach dhìot agus ghlèidh mi sin gu cùramach nam chridhe.

Saoilidh mi gu bheil blas a’ phòg mu dheireadh air mo bhilean fhathast, ’s gu bheil mi a’ faireachdainn do ghàirdeanan làidir gam chumail teann, dlùth ri do bhroilleach fhèin. ’S ann mar sin a dhealaich sinn bho chèile, a ghràidh.Ìý Ged a bha an cidhe a’ taomadh ’s a’ cur thairis le daoine eile, ’s ged a bha ceòl na pìob an aon chluais agus neach togail an fhuinn sa chluais eile – cha robh ann ach mi-fhèin ’s tu fhèin.Ìý Cha robh còmhradh a’ chòrr eadarainn oir ghoid an oidhche na cagairean sèimh, dìomhair ud. Dùin do shùilean, a ghràidh, agus cuimhnich; mar a tha mise a’ cuimhneachadh. Thig fiamh-ghàire le blas cùbhraidh na chois.ÌýÌý

Tha an tè bheag a’ fàs nas coltaiche riut leis gach latha a thèid seachad.Ìý Nuair a laigheas mo shùil oirre, chì mi d’ ìomhaigh fhèin ... falt bachlagach bàn, sùilean ciùin, gorm.Ìý Chan eil innte ach tiodhlac phrìseil, i toilichte, sona gach latha – a’ ruith eadar an taigh againn fhèin `s taighean nan nàbaidhean. Nach math iad uile a bhith cho faisg, ’s cho cuideachail. Chan eil ise gad ionndrainn, a ghràidh, mar a tha mise – ach nuair a thig tuigse gu h-eanchainn bheag – innsidh mise dhith-se mu h-athair, ’s le chèile bidh sinn ag ullachadh airson an latha àlainn ud – an latha a thilleas tu dhachaigh. Chan eil annainn an-dràsta ach teaghlach beag, briste ach nuair a bhitheas tusa còmhla rinn a-rithist, bithidh an cearcall slàn airson a’ chiad uair.Ìý Tha mi a’ fuaigheal dreasa beag, snog dhi – dreasa uaine – ’s tha min dòchas gum bi e deiseil airson a ceann-bliadhna.ÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌýÌý

Trì - smaoinich fhèin gu bheil do nighean bheag gu bhith trì an ath sheachdain.Ìý Nach e a bhitheadh math nam biodh ise a’ cur an dreasa oirre airson a thighinn còmhla rium fhèin airson do choinneachadh aig a’ chidhe?Ìý ’S ann aig Dia fhèin a tha fios cuin a thachras sin. Chan eil agam-sa ach dòchas – dòchas làidir, nach lagaich.

Chan urrainn dhomh smaoineachadh air ciamar a tha cùisean dhut-sa, a ghràidh.Ìý Nuair a bhitheas mi nam shìneadh san leabaidh air oidhche fhuar gheamhrachail, thig an t-eagal thugam mar uilebheist – ag èigheachd nam chluasan ’s a’ toirt beò gach uabhas às ùr. O, a ghràidh – mise ag ùrnaigh ’s ag ùrnaigh nach tachair càil dhut-sa, gum bi thu air do dhìon bho gach gàbhadh. Gun till thu dhachaigh.Ìý Feumaidh sinn a bhith làidir, misneachail, dòchasach.Ìý Chan fhada gus am bi sinn le chèile a-rithist, mar a bha.

Bidh mi a’ cluinntinn naidheachdan de gach seòrsa sa bhaile agus anns na bailtean mun cuairt.Ìý Droch naidheachdan mu dhaoine nach till gu bràth guÌý an teaghlaichean.Ìý Daoine a’ fàgail làraichean falamh ... beàrnan nach tèid an lìonadh gu sìorraidh.Ìý Chan urrainn dhomh a bhith ag èisteachd tuilleadh.Ìý Cha thachair sin dhuinne, a ghràidh.ÌýCha thachair – idir, idir.Ìý

Tha mi a’ cluinntinn an tè bheag a’ dùsgadh. Fàgaidh mi seo an-dràsta agus sgrìobhaidh mi thugad an ath-sheachdain.ÌýTha a’ mhadainn ùr seo gar toirt latha nas fhaisg air deireadh a’ chogaidh agus toiseach beatha le chèile nar triùir.Ìý

Gaol gun chrìoch bho do dhà nighean fhèin.

Cèitidh agus Catrìona

Ìý

ÌýÌý